Het is een bijzondere paradox: iemand dertig jaar lang in je leven hebben, en tegelijkertijd beseffen dat je die persoon eigenlijk nooit écht hebt gekend. Een vader, iemand die in zoveel opzichten een bron van inspiratie, liefde en zelfs frustratie kan zijn, kan ook een mysterie blijven. Zeker als de tijd die je samen had wordt overschaduwd door worstelingen, onuitgesproken woorden en gemiste kansen.
Dit is niet zomaar een verhaal van verlies, maar ook van reflectie. Van liefde, gemis en de betekenis van verbinding over generaties heen. Wat betekent het eigenlijk om een vader te kennen? En hoe verander je die ervaring als je zelf vader wordt?
Dertig jaar
Je was er, altijd ergens in de buurt. Ik kende je lach, je geur, de manier waarop je praatte. Je aanwezigheid was als een stille schaduw, vertrouwd en toch ongrijpbaar. Het leven, met al zijn drukte, routine en je drankgebruik, liet weinig ruimte voor diepe gesprekken of het delen van wie je werkelijk was. Misschien omdat je zelf ook zoekende was.
Ik zag je worstelen. Met wie je was, met de keuzes die je maakte, misschien zelfs met hoe je vader wilde zijn. Het was een worsteling die ik als kind niet volledig begreep, maar die nu, jaren later, op een vreemde manier vertrouwd aanvoelt.
Onvoorwaardelijke liefde en rauwe emoties
Er waren momenten van pure, onvoorwaardelijke liefde. Als zoon keek ik naar je op, misschien zelfs als een soort held. Maar er waren ook momenten van woede, teleurstelling, en zelfs haat. Die emoties lijken tegengesteld, maar ze bestaan inmiddels vreedzaam naast elkaar.
En toen kwam het moment dat je er niet meer was. De pijn van je verlies was rauw, maar ook verwarrend. Ik huilde niet alleen omdat ik je miste, maar ook omdat ik voelde dat er iets onaf bleef. Iets onuitgesprokens dat ik nooit meer met je kon delen.
Ouderschap
Nu ik ouder ben – zelfs ouder dan jij ooit bent geworden – voelt het alsof ik pas echt begin te begrijpen wat er speelde. Ouderschap geeft een vreemde helderheid: het confronteert je met je eigen tekortkomingen, maar ook met die van je eigen ouders.
Ik zie mezelf nu gesprekken voeren met mijn zoon die ik graag met jou had willen voeren. Over simpele dingen, zoals de politiek, waar we waarschijnlijk hartstochtelijk van mening zouden verschillen. Maar ook over complexe onderwerpen: de keuzes die je hebt gemaakt, de dingen die je misschien had willen veranderen, en de dromen die je had.
Wat zou ik graag willen weten wat je echt dacht, wat je voelde. Niet de vader die je probeerde te zijn, maar gewoon de man die je was.
Nuance
Soms denk ik: misschien is het juist het mysterie dat je achterliet dat me zoveel over je heeft geleerd. Het heeft me gedwongen om na te denken over wie ik zelf ben, wat voor vader ik wil zijn, en hoe belangrijk het is om open en eerlijk te zijn in relaties – zelfs als het moeilijk is.
Maar toch, in een geïdealiseerde wereld, zou ik je nog één keer willen zien. Niet om je te idealiseren of te bekritiseren, maar gewoon om te praten. Om je te vragen wie je echt was, en waarom je bepaalde keuzes maakte. Misschien zou ik niet eens antwoorden nodig hebben, maar alleen dat moment samen.
Je erfenis
Hoewel ik je niet volledig heb gekend, draag ik je bij me. In kleine dingen die ik doe, in gedachten die me overvallen, en in de manier waarop ik mijn eigen zoon probeerde op te voeden. Je bent er nog steeds, op de achtergrond, als een stem die ik soms hoor en soms niet.
Jij leerde me, bewust of onbewust, dat vaderschap niet perfect kan zijn. Dat het draait om proberen, om leren, en om er gewoon te zijn. Ook al was je soms een raadsel, je aanwezigheid was genoeg om me nu de waarde daarvan te laten begrijpen.
In deze dertig jaar heb ik je gevoeld, maar niet volledig gekend. En misschien is dat ook oké. Want terwijl ik jou mis, leer ik tegelijkertijd zoveel over mezelf en hoe ik aanwezig wil zijn voor mijn eigen zoon. Misschien is dat jouw onzichtbare erfenis: dat je me niet alleen hebt laten zien wie jij was, maar me ook hebt geholpen te ontdekken wie ik wil zijn.
