Ik word, als alles de komende 6 maanden goed, gaat pake! Voor de niet-Friezen onder ons: dat betekent opa. Een eretitel waar ik vurig op heb gehoopt, maar waarvan ik altijd wist dat het geen vanzelfsprekendheid is.
Wat voor pake wil ik zijn? Opa’s hebben het beste van twee werelden. Geen slapeloze nachten meer, geen opvoedkundige debatten over waarom een peuter niet mag praten met een mond vol spinazie, en geen dagelijkse strijd om schoenen aan kleine voetjes te krijgen. Nee, een opa mag zich richten op de leuke dingen. Het is mijn morele plicht om de ondeugende kant van mijn kleinkinderen te ontwikkelen.
De cirkel van het leven
Opa worden is meer dan alleen de fun en ondeugd. Het is ook behoorlijk confronterend. Ik ben nu de volgende generatie in de cirkel van het leven. Mijn ouders zijn er niet meer, en nu komt er nieuw leven bij. Het is een bitterzoet moment, want aan de ene kant voel ik hun afwezigheid, en aan de andere kant besef ik hoe ongelooflijk rijk ik ben met de komst van een nieuwe generatie.
Ik stel me al helemaal voor hoe ik mijn kleinkind later vertel over de goede oude tijd. “Toen ik jong was, hadden we maar drie televisiezenders, moest je op een telefoon nog draaien om een nummer te bellen, en was TikTok gewoon het geluid van een klok.” Waarop het kind waarschijnlijk vraagt: “Wat is een klok?” Ach ja, de tijden veranderen.
Een complexe wereld
Nu ik toch filosofisch bezig ben: de wereld is tegenwoordig een behoorlijk complexe plek. Klimaatverandering, oorlogen, kunstmatige intelligentie die slimmer dreigt te worden dan ik ooit zal zijn, en een samenleving die soms net een TikTok-trend lijkt – je hebt geen idee hoe lang het meegaat en of je het moet vertrouwen. Mijn kleinkind zal opgroeien met uitdagingen waar ik geen blauwdruk voor kan geven. Het enige wat ik kan doen, is hopen dat ze een betere leercurve hebben dan wij.
Misschien kan ik bijdragen door ze belangrijke lessen mee te geven. Zoals: “Spinazie is niet lekker maar wel leuk” en “De verwarming is echt heet” Of misschien iets meer “opa-wijsheid”: domme vragen bestaan niet domme antwoorden daarentegen wel, wees niet bang om fouten te maken, en vergeet nooit om plezier te hebben.
Een moment van trots
Wat ik vooral voel, is trots. En blijdschap. En oké, misschien een tikje emo. Het moment dat mijn zoon en schoondochter me vertelden dat ik pake zou worden, was een van de mooiste momenten van mijn leven. Ik kon het niet helpen; er rolde een traantje over mijn wang.
Het idee dat mijn zoon en schoondochter nu zelf ouders worden, is zo’n ongelooflijk bijzondere gedachte. Het is alsof ik naar een estafettestokje kijk dat doorgegeven wordt. En als pake kan ik nu lekker achterover leunen en genieten van hoe zij met slapeloze nachten worstelen, terwijl ik mijn kleinkind op schoot neem en hem of haar al mijn ondeugende geheimen influister.
De weg vooruit
Opa worden voelt als een nieuw hoofdstuk, een kans om mezelf opnieuw uit te vinden in een liefdevolle en betekenisvolle rol. Ik wil er graag zijn voor mijn kleinkind, om hem of haar te begeleiden, te inspireren en te verwennen. Maar bovenal wil ik er gewoon zijn, met open armen en een open hart.
De reis begint nu, en ik ben er klaar voor. De cirkel van het leven draait verder, en ik kan niet wachten om te zien welk wonder de toekomst in petto heeft.
