Een handleiding tot de moderne discussie

Er was eens een tijd waarin mensen met elkaar spraken. Misschien herinner je het je nog: gesprekken waarbij men het oneens kon zijn zonder meteen een bom te plaatsen bij de voordeur van de ander. Ah, de goede oude tijd van dialoog, argumenten en – hou je vast – het gebruik van hersencellen. Maar helaas, die tijden zijn voorbij. We leven nu in het tijdperk van emotie en explosieven, en eerlijk gezegd, het ziet er niet naar uit dat we binnenkort teruggaan.

Laten we eens een diepgaande blik werpen op de huidige staat van onze samenleving, waarin de waarheid vloeibaar is en ‘discussie’ vaak neerkomt op wie het hardst kan schreeuwen of de meeste likes verzamelt op sociale media. En als je denkt dat dit een pessimistisch beeld is, geen zorgen. Er is ook ruimte voor een parallel universum waarin alles net iets anders loopt. Klinkt goed, toch? Maar eerst, laten we ons verdiepen in de bizarre realiteit van het heden.

De Grote Ontploffing van de Dialoog

Het idee van een gesprek voeren waarbij men rustig luistert, argumenten overweegt en dan met een tegenargument komt, is zo ouderwets dat het bijna voelt als praten over dinosauriërs. Tegenwoordig beslecht je discussies niet met redelijkheid, maar met wat explosief nieuws of – als het écht niet anders kan – letterlijk met een explosief.

Het escaleert snel van een verschil in mening naar een ongekende emotionele uitbarsting. En ja, dat geldt ook voor online discussies, waar het geweld misschien niet fysiek is, maar mentaal net zo verwoestend. Oh, en vergeet niet: als iemand je online beledigt, zorg er dan voor dat je je digitale toorts en hooivork klaar hebt staan. Want wraak op internet is als de moderne vorm van eerherstel.

De Tirannie van Sociale Media

En dan is er nog de grote boosdoener in dit hele verhaal: sociale media. Wat ooit begon als een platform om oude schoolvrienden op te sporen, is nu geëvolueerd tot een strijdtoneel van meningen, fake news en ongefundeerde complottheorieën die sneller de ronde doen dan een virale kattenvideo. En het mooiste? We accepteren het allemaal alsof het normaal is.

Serieus, als aliens ons nu zouden bezoeken en onze sociale mediaplatforms zouden doorbladeren, zouden ze ons of direct uitroeien, of besluiten dat er geen intelligent leven op aarde te vinden is. De waarheid bestaat niet meer uit feiten. Nee, het draait allemaal om wie de grootste letters kan gebruiken en het meeste kan schreeuwen. Chocoladeletters zijn niet langer beperkt tot Sinterklaas; ze vormen nu de ruggengraat van het dagelijkse ‘nieuws’.

Waarom feiten checken als je ook gewoon kunt gissen? Wie heeft wetenschap nodig als je een goed onderbuikgevoel hebt? En vooral: wie geeft er nog om het grotere goed van de samenleving als je likes kunt scoren door een flinke portie controverse te spuien? Want dát is uiteindelijk wat er toe doet: niet het geluk van de samenleving, maar het gelijk van het individu.

Het Nieuwe Geluk

In deze tijden draait alles om het gelijk hebben. Niet gelijk krijgen, dat is iets voor zwakkelingen. Nee, je moet gelijk hebben, koste wat kost. Vroeger zouden mensen discussiëren om iets te leren, om nieuwe perspectieven te begrijpen. Maar nu? We zijn allemaal experts in alles, of het nu gaat over vaccinaties, klimaatverandering of het correct houden van goudvissen. En ja, als iemand het waagt om je ongelijk te geven, dan hoef je je absoluut niet terug te trekken en te reflecteren.

Deze obsessie met gelijk hebben is vermoeiend. Stel je voor dat we het gewoon, heel even, niet zouden weten. Dat we zouden durven zeggen: “Hé, misschien zit ik fout.” Maar nee, daar doen we niet aan. Want in het tijdperk van het individu is het ego heilig. Het collectief? Dat is slechts een voetnoot in de annalen van egoïstische grandeur.

Het Parallelle Universum van Redelijkheid

Nu, ik hoor je denken: Is er hoop? Kunnen we terug naar een tijd van redelijkheid, bescheidenheid en – oh help – misschien zelfs respect? Wel, waarschijnlijk niet. Maar stel je voor dat er een parallel universum bestaat waar dit allemaal nog wél mogelijk is. Een universum waar mensen kunnen discussiëren zonder emotionele uitbarstingen of digitale brandstapels. Een wereld waarin het oké is om het fundamenteel met elkaar oneens te zijn, en waar respect niet dood is, maar springlevend. Klinkt utopisch, toch?

In dat universum bouwen we samen aan een wereld waarin we erkennen dat onze aarde kwetsbaar is, en waar het collectieve welzijn belangrijker is dan de behoefte om altijd maar gelijk te hebben. En misschien, heel misschien, kunnen we leren dat het niet uitmaakt als je soms ongelijk hebt, zolang we maar gezamenlijk streven naar een beter bestaan.

misschien zit ik er helemaal naast

Dus ja, misschien zit ik er helemaal naast met deze blog. Misschien is mijn perceptie van de huidige staat van de samenleving niets meer dan een gekleurde weergave van een gefrustreerd brein. En wie weet, in een parallel universum, zou iemand deze blog lezen en rustig met me in discussie gaan over wat wel of niet klopt. Maar in dit universum? Ach, waarschijnlijk ontploft mijn inbox binnenkort met digitale bommen.

Tot die tijd blijf ik dromen van een wereld waarin we niet langer elkaars voordeur opblazen, maar elkaar simpelweg kunnen laten leven.