Is schreeuwen het nieuwe fluisteren? We leven in een tijd waarin subtiele nuances zo zeldzaam zijn als een dodo met diploma. Het lijkt wel alsof de wereld een groot podium is geworden, en alleen degene met de hardste megafoon en het meest schreeuwerige spandoek toegang krijgt tot de spotlight. Intussen zit de zwijgende meerderheid verbijsterd toe te kijken hoe de ene na de andere extreme mening op hen wordt afgevuurd.
We lijken verdwaald in een kakofonie van populistische schreeuwers. Aan alle kanten worden we om de oren geslagen met radicale denkbeelden die zo ver uit elkaar liggen dat je je afvraagt of de aarde per ongeluk is gaan draaien als een pizza in de lucht. Links, rechts, boven, onder – het maakt niet uit; iedereen roept iets, en het liefst nog met CAPS LOCK aan. Zwijgen is goud, zeggen ze. Maar tegenwoordig voelt het alsof de zwijgende meerderheid goud aan het sparen is voor een apocalyptische Black Friday.
Schreeuwen is de nieuwe fluisterstem
Ooit was het voeren van een discussie een kunst. Er waren argumenten, tegenargumenten, en – hou je vast – zelfs respect. Vandaag de dag lijkt een goed debat echter meer op een aflevering van Temptation Island: wie het hardst gilt, wint. En als je denkt dat het niet harder kan, komt er iemand met nóg meer caps-lock en emoji’s.
Het maakt ook niet uit wát je schreeuwt, zolang het maar lekker polariseert. Links roept dat rechts een stel ouderwetse fossielen is, rechts schreeuwt terug dat links een stel naïeve dromers is. Moslims wijzen naar Christenen, Christenen wijzen terug, en atheïsten zitten op de bank popcorn te eten terwijl ze “ik zei het toch” mompelen. En dan heb je nog mannen en vrouwen, die elkaar in een oneindig potje verbaal worstelen hebben gegooid. Het is alsof iedereen vergeten is dat je gewoon af en toe kunt zeggen: “Hm, interessant punt. Vertel eens meer.” Nee, waarom luisteren als je kunt toeteren?
De stille helden van onze tijd
Dan hebben we nog de zwijgende meerderheid, die meestal niets anders wil dan gewoon hun gang gaan. Zij lezen hun krant, drinken hun koffie, en knikken beleefd naar de buurvrouw die met een compleet complotverhaal over chemtrails op de proppen komt.
Deze mensen hebben geen tijd om zich in de chaos te mengen. Ze hebben kinderen die hun zwemles niet willen afmaken, een lekkende kraan die hen uit hun slaap houdt, en een kat die net op het toetsenbord heeft gekotst. Deze mensen zijn helden. Maar ze worden nooit gehoord, want zij houden hun mond. Een beetje zoals een jazzmuzikant die perfect stil speelt. Heel stijlvol, maar niemand merkt het op.
De arena van de schreeuwers
Platforms zoals Facebook, X en Instagram waren ooit bedoeld om ons te verbinden. Nu zijn ze vooral een podium voor mensen die graag met virtueel fruit naar elkaar gooien.
Een discussie op social media begint meestal met iets onschuldigs: “Ik hou van spinazie.” Voor je het weet, is het een veldslag. “Jij barbaar! Spinazie is een misdaad tegen de mensheid!” Tegen de tijd dat jij je volgende hap neemt, is er een hashtag-trend ontstaan die luidt: #akkertarier.
En nu
Soms is de beste manier om met de chaos om te gaan, gewoon even helemaal offline gaan. Geen BlueSky, geen Facebook, geen “op-persoonlijke-titel”. Alleen jij en een goed boek. Of Netflix, ik ben hier niet aan het oordelen.
Het is verleidelijk om een bunker te bouwen, een levenslange voorraad chips in te slaan en de deur op slot te doen. Maar dat is misschien een tikje drastisch.
Misschien is het tijd dat de zwijgende meerderheid zich zachtjes laat horen – zonder megafoon, zonder caps-lock, maar met een flinke dosis gezond verstand. En als dat niet werkt? Dan blijven we gewoon stiekem hopen dat iemand ooit de uit-knop vindt voor al dat toeteren.
Mooi weekend.
