Vandaag wil ik jullie aandacht vragen voor een verontrustend onderwerp dat al te lang onder het maaiveld is gebleven. We moeten het hebben over de gruwelijke en vaak gedachteloos brute manier waarop wij groenten behandelen. Ja, groenten. Want waarom zou een kropje sla minder waard zijn dan een knuffelbare puppy of een schattig lammetje?
de akkertariër
Als akkertariër (dat is een fancy term voor “iemand die uit principe geen groenten eet”), maak ik me zorgen over de dagelijkse martelpraktijken op het land. De spruitjes die bruut van de stam worden gerukt, bietjes worden zonder enige vorm van pijnstilling uit de grond getrokken, en zelfs de kwetsbare aardbei wordt in koelen bloede afgesneden van de stengel die haar zo liefdevol heeft grootgebracht. En het ergste van alles? Wij, de consumenten, zien ze puur als voedsel.
Misdaad
Denk aan de krop sla. Wat heeft die ooit misdaan? Zijn misdaad was simpelweg groeien, rustig onder het zonnetje, dagdromend tussen de aarde en het gras. En toch wordt hij, zonder pardon, keihard bij de wortels afgesneden. Geen laatste woorden, geen kans op een waardige oude dag in de composthoop, gewoon: hats! Geen afscheid van zijn bladeren, geen troost van zijn plantenfamilie. Absurd, toch?
Of neem de prei. Een nobel gewas, dat fier uit de grond groeit als een groene lans. En wat doen wij? Hop, hakken maar. Stel je voor dat jij daar staat, nietsvermoedend, en ineens komt er een gigantische schaar jouw richting op. De prei heeft geen stem om te protesteren, maar als hij kon, weet ik zeker dat hij zou schreeuwen.
Schoon geweten
Als akkertariër heb ik besloten mijn geweten schoon te houden door geen groenten meer te consumeren. Ik bedoel, heb je ooit geprobeerd om een levende broccoli in stukken te hakken? Het knisperen van de groene steel klinkt bijna als een stille, gedempte schreeuw. Het breekt mijn hart. Daarom eet ik uit solidariteit enkel diepgevroren ijsblokjes en kauw ik af en toe op een stukje lucht. Mijn dieet is misschien niet heel voedzaam, maar mijn geweten is smetteloos.
En laten we eerlijk zijn, wie heeft ooit gezien hoe een aardappel bloost als je hem oppakt om te schillen? Of hoe de tomaten steeds roder worden bij het idee van de keukenmachine? De natuur geeft ons signalen, en toch negeren we ze.
De vegetariër
En dan nog die ‘vegetariërs’. Mensen die voor dierenrechten staan, maar elke dag zonder schuldgevoelens een wortel verorberen. Ze gaan soms zelfs naar moestuinen om “biologisch” te eten – alsof biologische planten minder lijden! Het is duidelijk dat het lijden van groenten geen enkel respect kent. Als fervent akkertariër roep ik op tot een herziening van onze gewoonten. Ik stel voor dat we groenten alleen nog mogen eten die zelf uit de grond willen komen. Ik pleit voor zelfplukvrijwilligers, waarbij alleen de groenten die zich vrijwillig aanmelden voor consumptie op tafel mogen komen.
Denk na
Dus beste lezers, ik daag jullie uit om na te denken voordat je de volgende keer een slaatje bestelt. Geef die paprika een knuffel, troost de wortel, en vraag de prei of hij écht klaar is om te gaan. Laten we onze groenten het respect geven dat ze verdienen – of op z’n minst een waardig afscheid.
Eet smakelijk!
