Ik krijg regelmatig te horen dat mijn blogs “zo links” zijn. En hoewel ik best van een politieke discussie hou, wil ik eerst even een belangrijk punt helder maken voor iedereen die worstelt met links en rechts: links is waar je duim rechts staat. Simpel toch? Behalve als je in de spiegel kijkt, want dan wordt het weer verwarrend. Maar goed, ik ben rechtsdragend – letterlijk – en dat zou volgens sommige lezers betekenen dat ik alles bij het oude wil laten. Logica is soms een uitdaging.
Waar komen links en rechts eigenlijk vandaan?
Uit nieuwsgierigheid ben ik dit fenomeen maar eens gaan opzoeken. Blijkt dus dat deze termen zijn ontstaan tijdens de Franse Revolutie. Volgens Wiki (– overigens het platform waar onze boze autofabrikant van af wil –) zaten de voorstanders van de oude machtsverhoudingen rechts, en de tegenstanders links. Dat klinkt wel logisch, maar wie heeft bedacht dat deze kantindeling voor altijd moest blijven hangen?
Zelf draag ik – en dat zeg ik met gepaste trots – rechts, al weet ik niet of dat iets over mijn politieke voorkeur zegt. Maar goed, platgeslagen zouden mensen die mij links vinden dus kunnen stellen dat ik tegenstander ben van “alles wat ooit zo is afgesproken”. En dat mijn rechtsdragendheid betekent dat ik me vastklamp aan het verleden. Dat is toch best een verwarrende combinatie, niet? Voor wat betreft het rechtsdragen zal ik niet uitweiden over de veranderingen die het in de loop van de tijd heeft doorgemaakt.
Iedereen zijn eigen broek ophouden
Ik vind dat iedereen in Nederland, waar we het verhoudingsgewijs écht goed hebben, zijn eigen broek op moet kunnen houden. Maar als je broek plotseling niet meer past, de rits het begeeft en je geen nieuwe broek kunt regelen, laten we dan niet moeilijk doen en elkaar een helpende hand bieden. Geen gezeur, gewoon oplossen.
Betekent dat dan dat ik links ben? Misschien. Of rechts? Ook misschien. Mijn politieke spectrum lijkt op een soort cirkelvormige rits; je begint ergens, maar uiteindelijk kom je altijd weer terug bij hetzelfde beginpunt. Ook daar heeft de mens een term voor bedacht: het liberalisme.
Liberalistisch geritsel
Als ik naar mijn denkbeelden kijk, lijk ik een beetje liberaal te zijn. Het uitgangspunt van het liberalisme is immers dat iedereen zoveel mogelijk vrijheid heeft – zolang je de vrijheid van een ander niet beperkt. Dat klinkt prachtig, maar de gemiddelde mens kan helemaal niet omgaan met “zoveel mogelijk vrijheid”. We zijn dol op grenzen. Sterker nog, we vinden het fantastisch om die grens op te zoeken, er net overheen te wippen, en dan te kijken of we er mee wegkomen. Grenzen zijn onze speeltuin.
Misschien is dat wel waarom een broek een rits heeft. Het liberalisme leert je vrijheid te waarderen, maar dan wel binnen grenzen en zonder een rits liberaal dragen wordt waarschijnlijk niet erg op prijs gesteld.
Leren door vallen en opstaan
Het mooie van grenzen opzoeken, is dat het onze leercurve bevordert. We doen het al sinds we kunnen kruipen. (Letterlijk: baby’s zoeken altijd de stopcontacten op. Misschien is dat vroegtijdig liberalisme?) Sommigen leren iets trager dan anderen, maar uiteindelijk valt bij iedereen het kwartje. Het is soms alleen een kwestie van er genoeg kwartjes in gooien.
Dus ben ik links of rechts? Waarschijnlijk beide, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Ik ben rechtsdragend, mijn rits is pragmatisch en mijn politieke voorkeur? Die zit ergens in het midden, waar vrijheid en gezond verstand elkaar ontmoeten.
Dus de volgende keer dat iemand zegt dat ik “links” ben, zal ik gewoon vriendelijk lachen. Want zolang mijn broek nog past, mijn rits soepel werkt en mijn grenzen binnen het speelveld blijven, ben ik precies waar ik wil zijn. Links, rechts, of ergens daar tussenin.
