De komende dagen gaat het gebeuren. Ik word pake.
Daar zit ik dan. Een beetje onhandig, tikjes emotioneel en bovenal vol bewondering te kijken naar hoe mijn schoondochter – dapper en zonder morren – richting de eindstreep van de zwangerschap strompelt. En dat bedoel ik op de meest liefdevolle manier mogelijk. Want eerlijk is eerlijk wat vrouwen doen, dag in dag uit, jaar in jaar uit… dat is niet normaal. Het is bovennatuurlijk. Goddelijk bijna – ware het niet dat ik denk dat God ergens bij het ontwerpen van ‘de vrouw’ een slordig foutje heeft gemaakt. Maar daarover straks meer.
Laten we het eens hebben over vrouwen, moederschap, en hoe de impact van menselijk gedrag daar vaak weinig rekening mee houdt. Over hoe we allemaal in een wereld leven die steeds harder lijkt te draaien, terwijl vrouwen vaak de rust proberen te bewaren – met een kind op de heup, een agenda vol afspraken en een hoofd dat alle verjaardagen weet van de hele schoonfamilie.
Multitasken met een glimlach en een koffievlek op je blouse
We leven in een wereld van klimaatstress, sociale media-opvoeddruk, genderrollen die we proberen af te breken en dan weer onbewust terug opbouwen. Ondertussen proberen vrouwen alles tegelijk te doen: carrière, moederschap, Instagramwaardige verjaardagsfeestjes organiseren én ook nog voldoen aan het schoonheidsideaal.
Mijn schoondochter is daar een schoolvoorbeeld van.
Niet van de onrealistische kant, maar van het krachtige type. Ze straalt, ook als ze geen zin heeft. Ze zorgt, ook als ze uitgeput is. Ze lacht, ook als ze het liefst op de bank zou willen huilen met een dekentje en een bak ijs op schoot.
En dan zit er dus ook nog een kind in haar buik.
Ik bedoel… Wat voor oerkracht is dat? Daar kunnen wij mannen alleen maar vol ongeloof naar kijken. Want wij krijgen een griepje en liggen drie dagen in bed te zuchten alsof het einde nabij is. Vrouwen krijgen maandelijks een innerlijke demonstratie van de kracht der hormonen, en ondertussen brengen ze gewoon de vuilnis nog buiten.
Ontwerpfoutje
Ergens in de scheppingsfase moet er iets mis zijn gegaan. God – of het universum, of Moeder Natuur, afhankelijk van je voorkeur – had het beste voor met de vrouw. Ze kreeg het leven ingeblazen, schoonheid, gevoeligheid, emotionele intelligentie, de gave om kinderen te baren… maar vergat blijkbaar het gebruikershandboek.
Laten we het even op een rijtje zetten:
- Mooi zijn – maar niet té, want dan krijg je commentaar.
- Lief zijn – maar wel assertief.
- Slim zijn – maar niet betweterig.
- Periodiek hormonale chaos – gratis en voor niets, elke maand weer.
- Kinderen baren – op een manier die meer wegheeft van een middeleeuwse martelscène dan van een wonder der natuur.
- En dan afsluiten met de overgang – hallo klotsende oksels en een hoofd zo rood als een gestoofde biet.
Kortom het lijkt alsof de vrouw een Windows 95-versie is van een goddelijk idee dat nét iets meer debugging had verdiend.
Waarom mijn schoondochter een standbeeld verdient
Ik weet dat ik als aanstaande pake bevooroordeeld ben. Maar kijk, mijn schoondochter verdient een standbeeld. Ze draagt nieuw leven in zich terwijl de wereld buiten almaar onrustiger wordt. Klimaatverandering, inflatie, oorlog op televisie en idioten op X– en toch is daar die moederlijke rust in haar blik. Die kalmte die zegt: “Het komt goed, ook al weten we niet precies hoe.”
Het is een daad van hoop, van toekomst creëren in een wereld die schreeuwt om verandering. Elke baby is een kans op een betere samenleving. Een nieuwe generatie die (hopelijk) slimmer omgaat met mens en milieu. En het is dankzij vrouwen zoals mijn schoondochter dat die hoop levend blijft.
Dus ja, als we het over impact hebben – sociaal, ecologisch, emotioneel – dan is het moederschap één van de krachtigste krachten op aarde. En het mooiste? Het gebeurt vaak in stilte. Geen applaus, geen bonussen, geen LinkedIn-onderscheidingen. Alleen een knuffel aan het einde van de dag. En dat zou eigenlijk niet genoeg moeten zijn.
De toekomst wiegt in een wiegje
Binnenkort ligt daar dus een klein, kreunend wondertje in een wieg. Mijn kleinkind. Klaar om deze wereld in te rollen, huilend, slapend, poepend – en hopelijk opgroeiend tot een mens die iets toevoegt.
En weet je wat ik hoop?
Dat die nieuwe generatie leert om met meer respect, geduld, milieubewustzijn, en vooral menselijkheid door het leven te gaan.
Maar ook dat we tegen die tijd eindelijk snappen dat vrouwen geen superhelden zouden hoeven zijn.
Dat we ze steunen, serieus nemen, niet idealiseren maar er gewoon zijn – om samen die monsterklus te klaren die opvoeden heet.
Dus deze blog is geen gewone ode. Het is geen pluim voor de bühne. Het is een oprechte buiging.
Voor mijn schoondochter. Voor alle vrouwen. Voor de veerkracht, de zorg, de humor, de elegantie in de chaos.
Want terwijl de wereld kraakt, geven zij leven.
En dat is, zonder overdrijven, het mooiste wat er is.
