Oud en Nieuw. Voor sommigen een warm samenzijn met geliefden, voor anderen een parade van verplichte nummers waarbij je met een vastgeplakte glimlach nog net geen bingokaart bijhoudt met zinnen als “En hoe gaat het op werk?” of “Krijg je er geen eentje?”. Maar goed nieuws: de kersttafel is bijna weer een herinnering, net als het schudden van natte handjes tijdens nieuwjaarsborrels.
De commercie kan haar winst tellen, en sommige amateur-pyromanen zullen de komende weken moeten leren hoe je met negen vingers toch tot tien kan blijven tellen. Want ja, het is weer die tijd van het jaar. En terwijl we massaal bedenken wat we gaan doen met de zes pakken gourmetvlees die overbleven, wil ik even stilstaan bij het afgelopen jaar. Of nou ja, luchtig reflecteren, want zware kost laat ik over aan filosofen en nieuwscommentatoren.
Plasgedrag en de wijsheid van middelbare leeftijd
Laat ik eerst een bekentenis doen. Ik ben een man van middelbare leeftijd, en zoals ze zeggen: met die leeftijd komt niet alleen wijsheid, maar ook vaker een bezoekje aan het toilet. Jarenlang probeerde ik mijn blaas te trainen, maar dat resulteerde vooral in buikpijn en sprintjes naar het kleinste kamertje. Dus nu? Nu plas ik gewoon wanneer dat nodig is. Een les in loslaten, letterlijk en figuurlijk.
Deze blog is voor mij het equivalent van dat toiletbezoek. Een plek waar ik mijn gedachten even kwijt kan, ze netjes opschrijf en hoop dat iemand er wat aan heeft. Of het nu een glimlach oplevert of een moment van reflectie: dat is genoeg. En ja, er sluipen wel eens schrijffouten in. Misschien leest een taalnazi dit met gekromde tenen, maar hé: ik doe mijn best en ik schrijf met liefde. Bovendien, perfectie is voor robots, en die zijn al irritant genoeg op sociale media.
Kerstmis en kromme gedachten
Over sociale media gesproken, daar ging het laatst over aan de koffietafel bij een vriend. Tussen een koekje en een slok koffie door kwamen we op de verschrikkelijke gebeurtenis waarbij een automobilist van Arabische afkomst een kerstmarkt inreed. De 50-jarige arts uit Saudi-Arabië heeft zich afgekeerd van de islam en is een sympathisant van de radicaal-rechtse partij AfD. Tragedies brengen vaak het slechtste in sommige mensen naar boven. Zo klonk aan tafel al snel: “Het is een islamitische Arabier, en die horen hier niet.”
Laten we even ademhalen voordat we collectief onze ogen rollen. Ik weet niet wat erger is: dat iemand zoiets durft te zeggen, of dat ik de kracht niet meer voel om de discussie aan te gaan. Want eerlijk, in tijden waarin feiten minder belangrijk lijken, voelt debatteren soms alsof je met een papieren rietje een muur probeert neer te halen. Hoe harder je blaast, hoe stommer je jezelf voelt.
De terreur van algoritmes en schreeuwers
Sociale media. De plek waar we allemaal naar hartenlust kunnen schreeuwen, zonder na te hoeven denken. Ik haat het net zo hard als ik ervan afhankelijk ben. Hoe kan je een publiek vinden voor je schrijfsels zonder een post te maken op Facebook of een draadje te starten op BlueSky en Twitter (of X, voor de rebranding-puristen)?
Maar ondertussen vervormen de algoritmes onze wereldbeelden. Waarheidsvinding delft het onderspit bij de opkomst van verenigde wappies en andere schreeuwers. Want laten we eerlijk zijn: een gillende Amerikaanse autofabrikant, krijgt tegenwoordig meer aandacht dan iemand die een rustige, genuanceerde discussie probeert te voeren.
En toch, tussen de chaos en de trollen door, heb ik hoop. Hoop dat we ooit weer leren luisteren. Echte gesprekken voeren. Niet om elkaar te overtuigen, maar om elkaar te begrijpen. Om te lachen, huilen, twijfelen – zonder meteen met krachttermen en caps lock een punt te maken.
Een wens voor 2025
Dus wat wens ik je voor 2025? Niet alleen een goed nieuwjaar, maar een mooier nieuwjaar. Een jaar waarin we de wereld én onszelf een beetje liever gaan vinden. Waarin we niet alleen schreeuwen om gehoord te worden, maar ook stil durven zijn om te luisteren.
En oh ja, laten we voorzichtig zijn met vuurwerk. Want geloof me, een hand is veel handiger met vijf vingers.
Dus pak een oliebol, hef een glas, en laten we samen lachen, nadenken en vooral genieten.
